Δευτερόκλιτα επίθετα Αρχαία ελληνικά (θεωρία -ασκήσεις)

Δευτερόκλιτα επίθετα

Ασυναίρετα δευτερόκλιτα επίθετα

. α) Τρικατάληκτα με 3 γένη (σε -ος, -η, -ον και -ος, -α, -ον)

Ενικός αριθμός
ον.	σοφὸς	σοφὴ	σοφὸν	δίκαιος	δικαία	δίκαιον
γεν.	σοφοῦ	σοφῆς	σοφοῦ	δικαίου	δικαίας	δικαίου
δοτ.	σοφῷ	σοφῇ	σοφῷ	δικαίῳ	δικαίᾳ	δικαίῳ
αιτ.	σοφὸν	σοφὴν	σοφὸν	δίκαιον	δικαίαν	δίκαιον
κλ.	σοφὲ	σοφὴ	σοφὸν	δίκαιε	δικαία	δίκαιον
Πληθυντικός αριθμός
ον.	σοφοὶ	σοφαὶ	σοφὰ	δίκαιοι	δίκαιαι	δίκαια
γεν.	σοφῶν	σοφῶν	σοφῶν	δικαίων	δικαίων	δικαίων
δοτ.	σοφοῖς	σοφαῖς	σοφοῖς	δικαίοις	δικαίαις	δικαίοις
αιτ.	σοφοὺς	σοφὰς	σοφὰ	δικαίους	δικαίας	δίκαια
κλ.	σοφοὶ	σοφαὶ	σοφὰ	δίκαιοι	δίκαιαι	δίκαια

Μετοχές, είδη μετοχών, Αρχαία Ελληνικά, θεωρία ασκήσεις

Μετοχές Ενεργητικής-Μέσης Φωνής

Κλίση μετοχών στο:

https://filologosab.blogspot.com/2020/11/blog-post_22.html

Μετοχές
	Ενεργητική Φωνή	Μέση φωνή
Ενεστώτας	-ων, -ουσα, -ον ὁ λύ-ων ἡ λύ-ουσα τὸ λῦ-ον	-όμενος, -η, -ον ὁ λυόμενος ἡ λυομένη τὸ λυόμενον
Μέλλοντας	-σων, -σουσα, -σον ὁ λύ-σων ἡ λύ-σουσα τὸ λῦ-σον	-σόμενος, -η, -ον ὁ λυσόμενος ἡ λυσομένη τὸ λυσόμενον
Αόριστος	-σας, -σασα, -σαν ὁ λύ-σας ἡ λύ-σασα τὸ λῦ-σαν	-σάμενος, -η, -ον ὁ λυσάμενος ἡ λυσαμένη τὸ λυσάμενον
Παρακείμενος	-κώς, -κυῖα, -κός ὁ λελυ -κώς ἡ λελυ- κυῖα,  τό λελυ-κός	-μένος, -η, -ον ὁ λελυμένος ἡ λελυμένη,  το λελυμένον

Αόριστος β΄, Αρχαία Ελληνικά (θεωρία, ασκήσεις)

Αόριστος β΄ Αρχαία Ελληνικά (θεωρία, ασκήσεις)

 Πολλά ρήματα σχηματίζουν τον ενεργητικό και μέσο αόριστο από το θέμα με τις καταλήξεις του  παρατατικού στην οριστική και του αντίστοιχου ενεστώτα στις άλλες εγκλίσεις (καθώς και στο απαρέμφατο και τη μετοχή). Ο αόριστος αυτός λέγεται (ενεργητικός ή μέσος) αόριστος δεύτερος. 

Π.χ. βάλλω, ενεργ. αόρ. β΄ ἔ-βαλ-ον, ἔ-βαλ-ες, ἔ-βαλ-ε κτλ., μέσ. αόρ. β΄ ἐ-βαλ-όμην, (ἐ-βάλ-εσο =) ἐ-βάλ-ου, ἐ-βάλ-ετο κτλ.

ρ. βάλλω (θ. βαλ-)

 α) Ενεργητικός αόριστος β΄

Οριστική	Υποτακτική	Ευκτική	Προστακτική	Απαρέμφατο Μετοχή
ἔ-βαλ-ον ἔ-βαλ-ες ἔ-βαλ-ε ἐ-βάλ-ομεν ἐ-βάλ-ετε ἔ-βαλ-ον	βάλ-ω βάλ-ῃς βάλ-ῃ βάλ-ωμεν βάλ-ητε βάλ-ωσι(ν)	βάλ-οιμι βάλ-οις βάλ-οι βάλ-οιμεν βάλ-οιτε βάλ-οιεν	— βάλ-ε βαλ-έτω — βάλ-ετε βαλ-όντων	βαλ-εῖν βαλ-ὼν βαλ-οῦσα βαλ-ὸν

 Μέσος αόριστος β΄

Παραθετικά επιθέτων -επιρρημάτων (θεωρία -ασκήσεις) Αρχαία ελληνικά

Παραθετικά επιθέτων

 Οι βαθμοί των επιθέτων είναι τρεις:

1) Όταν το επίθετο φανερώνει απλώς μια ιδιότητα ή ποιότητα χωρίς σύγκριση προς άλλο, λέγεται επίθετο θετικού βαθμού ή απλώς θετικό: ὁ δίκαιος ἀνήρ.

2) Όταν το επίθετο φανερώνει ότι ένα ον έχει μια ιδιότητα ή ποιότητα σε βαθμό ανώτερο συγκριτικά προς ένα άλλο λέγεται επίθετο συγκριτικού βαθμού, ή απλώς συγκριτικό: Οὗτός ἐστι δικαιότερος ἐκείνου .

3) Όταν το επίθετο φανερώνει ότι ένα ον έχει μια ιδιότητα ή ποιότητα σε πολύ μεγάλο βαθμό ανώτερο από όλα τα άλλα του ίδιου είδους, λέγεται επίθετο υπερθετικού βαθμού ή απλώς υπερθετικό·

Τα παραθετικά των επιθέτων στην αρχαία ελληνική, όπως και στη νέα, σχηματίζονται κανονικά από το θετικό, αφού στο θέμα (του αρσεν. γένους) προστεθούν ορισμένες καταλήξεις που λέγονται παραθετικές καταλήξεις.

 Οι πιο συνηθισμένες παραθετικές καταλήξεις είναι:

για το συγκριτικό: -τερος, -τέρα, -τερον·

για το υπερθετικό: -τατος, -τάτη, -τατον.

Απρόσωπη σύνταξη - Απρόσωπα ρήματα , Αρχαία Ελληνικά , θεωρία- ασκήσεις

Απρόσωπη σύνταξη

Απρόσωπα ή τριτοπρόσωπα ρήματα ονομάζονται όσα βρίσκονται στο γ΄ ενικό πρόσωπο και δε δέχονται ως υποκείμενο πρόσωπο ή πράγμα (απρόσωπη σύνταξη). Από αυτά μερικά απαντούν μόνο ως απρόσωπα, όπως τα χρή, μέλει, ἔξεστι, ενώ τα περισσότερα προέρχονται από προσωπικά ρήματα, ενεργητικά ή παθητικά.

Τα συνηθέστερα απρόσωπα ρήματα είναι:

δεῖ (πρέπει),χρὴ (πρέπει),  δοκεῖ (φαίνεται καλό, αποφασίζεται),  προσήκει (αρμόζει, ταιριάζει),  ἔξεστι (είναι δυνατόν, επιτρέπεται), μέλλει (πρόκειται) , λέγεται,  ὁμολογεῖται , μέλλει (πρόκειται), ἔστι / ἔνεστι / πάρεστι (είναι δυνατόν)

Οι απρόσωπες εκφράσεις· είναι περιφράσεις που σχηματίζονται:

Με το ρήμα ἐστὶ και ένα αφηρημένο ουσιαστικό ή το ουδέτερο ενός επιθέτου ή μιας μετοχής	Με το ρήμα ἔχει και ένα τροπικό επίρρημα
ἀγαθόν ἐστι (είναι καλό)  , ἀνάγκη ἐστὶ  , δεινόν ἐστι (είναι φοβερό), ἄξιόν ἐστι (αξίζει),  ἀναγκαῖόν ἐστι	ἀναγκαίως ἔχει (είναι αναγκαίο), κακῶς ἔχει (είναι κακό), ῥᾳδίως ἔχει (είναι εύκολο) εὖ ἔχει (είναι καλό)

Ρήμα λύω, λύομαι .Αρχαία ελληνικά

Κλίση του ρήματος λύ-ω, λύομαι

Αρχαία Ελληνικά Το αντικείμενο, άμεσο - έμμεσο, μονόπτωτα-δίπτωτα ( Θεωρία –ασκήσεις)

Γραμματική - Συντακτικό. Αρχαία ελληνικά:

https://filologosab.blogspot.com/search/label/%CE%93%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%A3%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%AF%CF%89%CE%BD%20%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD

Αντικείμενο   ( Θεωρία –ασκήσεις)

             Αντικείμενο ονομάζεται ο όρος της πρότασης που δηλώνει το πρόσωπο, το ζώο ή το πράγμα στο οποίο μεταβαίνει ή στο οποίο αναφέρεται η ενέργεια του υποκειμένου.

Το αντικείμενο, τίθεται πάντοτε σε μια από τις πλάγιες πτώσεις: γενική, δοτική, αιτιατική. 

               ΠΡΟΣΟΧΗ: Το υποκείμενο του ρήματος βρίσκεται σε πτώση ονομαστική ενώ το αντικείμενο βρίσκεται στις πλάγιες πτώσεις, τη γενική, τη δοτική και την αιτιατική.

Παρακείμενος ,Υπερσυντέλικος Μέσης Φωνής(Αφωνόληκτα) Αρχαία Ελληνικά

Αναδιπλασιασμός- Παρακείμενος -Υπερσυντέλικος

(θεωρία- ασκήσεις)

https://filologosab.blogspot.com/2018/03/blog-post_17.html

Παρακείμενος και υπερσυντέλικος της Μέσης φωνής (Αφωνόληκτα)

Τα αφωνόληκτα ρήματα σχηματίζουν τον παρακείμενο και τον υπερσυντέλικο της μέσης φωνής, όπως τα φωνηεντόληκτα, με τις καταλήξεις -μαι (-σαι, -ται κτλ.) και -μην (-σο, -το κτλ.), αλλά κατά το σχηματισμό των τύπων στους χρόνους αυτούς συμβαίνουν τα κανονικά πάθη του χαρακτήρα εμπρός από τις προσωπικές καταλήξεις· π.χ. γέ-γραφ-μαι = γέ-γραμ-μαι, γέ-γραφ-σαι = γέ-γραψαι κτλ.

Το απαρέμφατο ειδικό-τελικό, ταυτοπροσωπία -ετεροπροσωπία (θεωρία-ασκήσεις) Αρχαία Ελληνικά

Απαρέμφατα Ενεργητικής –Μέσης φωνή

Απαρέμφατα
	Ενεργητική Φωνή	Μέση φωνή
Ενεστώτας	-ειν λύειν	-εσθαι λύεσθαι
Μέλλοντας	-σειν λύσειν	-σεσθαι λύσεσθαι
Αόριστος	-σαι λῦσαι	-σασθαι λύσασθαι
Παρακείμενος	-κέναι λελυκέναι	-σθαι λελύ-σθαι

 Το απαρέμφατο: Το απαρέμφατο είναι άκλιτος ρηματικός τύπος που, όταν είναι έναρθρο, ισοδυναμεί με αφηρημένο ουσιαστικό.