Ακριτικά τραγούδια.Λογοτεχνία Β Γυμνασίου.

Ακριτικά τραγούδια

                                                             Βυζαντινό κράτος

 Tα σύνορα της αυτοκρατορίας ήταν απέραντα και η φύλαξή τους ήταν διαρκής φροντίδα για το Βυζαντινό κράτος. Ιδιαίτερα δύσκολη ήταν η προστασία των ανατολικών συνόρων. Άρχιζαν από τον Καύκασο και τον Εύξεινο Πόντο, κι ακολουθώντας τον Τίγρη και τον Ευφράτη ποταμό έφταναν ως τον Περσικό Κόλπο. Πέρα από τα σύνορα αυτά ζούσαν λαοί που, συχνά, έκαναν επιδρομές και λεηλατούσαν τις ανατολικές βυζαντινές περιοχές.

                                                               Οι Ακρίτες                                   

                                                             

Για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα αυτό οι Βυζαντινοί, έβαλαν στις άκρες αυτές των συνόρων μόνιμους φρουρούς που τους ονόμαζαν Ακρίτες. Στους Ακρίτες έδιναν δωρεάν γη για καλλιέργεια, άλογα και πανοπλίες για τους πολέμους και τους απάλλασσαν από τους φόρους. Οι Ακρίτες έγιναν ονομαστοί στα χρόνια που απειλούσαν το Βυζάντιο οι Άραβες (7ος – 10ος αι.). Χιλιάδες παλικάρια, οργανωμένα σε μεγάλες ομάδες, φρουρούσαν τα περάσματα των συνόρων κι εμπόδιζαν τους εχθρούς να λεηλατούν τα μέρη εκείνα. Όταν δεν πολεμούσαν, γυμνάζονταν στο τρέξιμο και στο κοντάρι. Βοηθούσαν ακόμη να οχυρωθούν οι ακριτικές πόλεις και να χτιστούν κάστρα και βίγλες στα μέρη τα οποία φύλαγαν.

                    

                                               Βασίλειος Διγενής Ακρίτας

Ο πιο ξακουστός από τους ακρίτες ήταν ο Βασίλειος Διγενής, που στο πρόσωπό του συγκέντρωνε τα χαρίσματα όλων των ακριτών και εξυμνήθηκε ξέχωρα στο έπος «Βασίλειος Διγενής Ακρίτας». 

                                                Η ζωή του Βασίλειου Διγενή Ακρίτα 

Χάραζε ο δέκατος αιώνας όταν ο Μουσούρ, ο άρχοντας Σαρακηνός καπετάνιος, και η Ειρήνη, ελληνοπούλα κόρη του ένδοξου άρχοντα Ανδρόνικου, έφεραν στον κόσμο ένα υγιέστατο αγοράκι. Το ονόμασαν Βασίλειο Διγενή γιατί καταγόταν από δύο γένη, το Ελληνικό και το Αραβικό. Ο Διγενής έγινε ένα πανέξυπνο και δυνατό αγόρι. Ο πατέρας του και οι πέντε θείοι του, του δίδασκαν την πολεμική τέχνη από μικρό παιδί. Ήταν πολύ καλός στο τρέξιμο, στο σπαθί, στο δοξάρι και στην πάλη. Στα δώδεκα του όταν είδε τον πατέρα του να πολεμάει απεγνωσμένα με τους ληστές, άδραξε το σπαθί του και σαν άνεμος όρμησε στη μάχη να σώσει τον πατέρα του. Μια άλλη μέρα ο Διγενής πήγε με τον πατέρα του στο δάσος για κυνήγι. Ενώ στεκόταν μπροστά από ένα θάμνο πετάχτηκε ένα λιοντάρι και χωρίς να χάσει καιρό έβγαλε το σπαθί του και το σκότωσε.

Όταν μεγάλωσε ο Διγενής, καθώς γυρνούσε από το κυνήγι άκουσε γλυκόλογα τραγούδια. Ήταν η Ευδοκία η κόρη του άρχοντα Δούκα. Όταν την είδε, η καρδιά του γέμισε αγάπη και την έκλεψε για να την κάνει γυναίκα του, όπως έκανε και ο πατέρας με τη μητέρα του. Τα κατορθώματά του γίνονταν όλο και πιο γνωστά, το ένα μετά το άλλο. Ο αυτοκράτορας Ρωμανός άκουσε τα μαντάτα και αμέσως χωρίς να χάσει χρόνο τον έχρισε Ακρίτα. Του έδωσε μια μεγάλη έκταση γης για να χτίσει το κάστρο του. Του άφησε και μερικούς στρατιώτες για να φρουρούν τα ανατολικά σύνορα του Ευφράτη ποταμού, όπου ήταν και το κάστρο του Διγενή και της Ευδοκίας. Ο Διγενής και η Ευδοκία ζούσαν μαζί μια πολύ ευτυχισμένη ζωή. Ο Διγενής έγινε θρύλος, φόβος και τρόμος των Σαρακηνών .

Τα χρόνια περνούσαν και κανείς πλέον δεν τολμούσε να επιτεθεί στα εδάφη που φύλαγε ο Διγενής. Ο ίδιος όμως ήθελε να αγωνίζεται διαρκώς και να πεθάνει σαν ήρωας στη μάχη.

                                                         Ν Ξυλούρης: Ο Διγενής

                                               

                                              

 Μια μέρα, όταν ο Διγενής γύρισε από το κυνήγι αρρώστησε βαριά. Κανένα φάρμακο δεν μπορούσε να τον κάνει καλά. Ούτε καν η φροντίδα της γυναίκας του. Ήταν μόνο τριαντατριών χρονών.  Ο Διγενής τότε αποφάσισε να αντιμετωπίσει τον Χάροντα πρόσωπο με πρόσωπο στα μαρμαρένια αλώνια. Τρεις μέρες πάλευε ο Διγενής με τον Χάροντα. Κι όπου χτυπούσε ο Διγενής το αίμα έτρεχε σαν αυλάκι, κι όπου χτυπούσε ο Χάροντας το αίμα έτρεχε σαν ποτάμι. Μέσα από αυτή την τολμηρή μάχη νικητής βγήκε ο Χάροντας, που τόσο πολύ ζήλευε το Διγενή για τα κατορθώματά του. Ήταν μέρα Τρίτη που έφυγε ο ηρωικός ακρίτας, Τρίτη ήταν και η μέρα που γεννήθηκε.

                                                     Ο Διγενής και ο Χάρος

                             

Ακριτικά τραγούδια

 Ο λαός ένιωθε τους ακρίτες προστάτες του, τους αγαπούσε και τους θαύμαζε για την ανδρεία τους. Κι έτσι ανδρειωμένους τους εξύμνησε στα ακριτικά τραγούδια. Τα τραγούδια αυτά, που μιλούν για τη ζωή και τους αγώνες των ακριτών, σώθηκαν από γενιά σε γενιά, αγαπήθηκαν από το λαό μας κι έγιναν η αρχή των δημοτικών μας τραγουδιών. 

Πηγές:

https://daskalemata.weebly.com/eta-phi973lambdaalphaxieta-tauomeganu-alphanualphatauomicronlambdaiotakappa974nu-sigmaupsilonnu972rhoomeganu.html

https://www.slideshare.net/patmaria92/ss-29853239